Ουλωτική Αλωπεκία

  • Διαταραχές ανάπτυξης και κληρονομούμενα νοσήματα: απλασία δέρματος, επιδερμιδικοί σπίλοι, ποροκεράτωση του Mibelli, ιχθυάσεις, νόσος Darier κλπ
  • Βλάβες από φυσικά αίτια: μηχανικά τραύματα, εγκαύματα, ακτινοδερματίτις
  • Μικροβιακές φλεγμονές: δερματοφυτίες, βακτηριακές λοιμώξεις (φυματώδης λύκος, λέπρα, τριτογονος σύφιλη, δοθιήνας, ψευδάνθραξ, θυλακίτις, ακμή νεκρωτική), λεϊσμανίαση, ιογενείς λοιμώξεις (έρπης ζωστήρ, ανεμευλογιά, ευλογιά)
  • Νεοπλασίες: βασικοκυτταρικό καρκίνωμα, ουλοποιητικό βασικοκυτταρικό καρκίνωμα, μεταστατικά καρκινώματα
  • Διάφορες άλλες δερματοπάθειες αγνώστου αιτιολογίας: ομαλός λειχήνας, ερυθηματώδης λύκος, σκληροδερμία, λιποειδική νεκροβίωση, σαρκοείδωση, καλοήθες πεμφιγοειδές των βλεννογόνων, θυλακική βλεννινωση

Ο Θυλακικός Λειχήνας

O θυλακικός λειχήνας (Lichen planopilaris, LPP), επίσης γνωστός ως θυλακικός ομαλός λειχήνας, είναι ένα κλινικό σύνδρομο, το οποίο αποτελείται από ομαλό λειχήνα (lichen planus, LP) που σχετίζεται με ουλωτική αλωπεκία του τριχωτού της κεφαλής. Αυτή η πάθηση είναι πιο συχνή στις γυναίκες και παρουσιάζεται με περιθυλακικό ερύθημα και κερατωτικά βύσματα στα άκρα της επεκτεινόμενης αλωπεκίας. Η θυλακική εμπλοκή περιορίζεται στη χοάνη (μίσχος υπόφυσης) και τον ισθμό, τα οποία εμφανίζουν ληχεινοειδή φλεγμονή. Οι κύριες επιπλοκές του θυλακικού ομαλού λειχήνα είναι η ατροφία και η ουλοποίηση, με τριχόπτωσηκαι αραίωση του τριχωτού της κεφαλής.

Αναγνωρίζονται τρεις τύποι θυλακικού λειχήνα:

  1. O κλασικός θυλακικός λειχήνας,
  2. Το σύνδρομο Graham-Little, το οποίο χαρακτηρίζεται από την εξής τριάδα:
    • πολυεστιακή ουλωτική αλωπεκία του τριχωτού της κεφαλής,
    • μη ουλωτική αλωπεκία της μασχαλιαίας κοιλότητας και/ή της βουβωνικής χώρας, και
    • κερατωτικές θυλακικές βλατίδες
  3. Η μετωπιαία ινωτική αλωπεκία, η οποία προσβάλλει κυρίως γυναίκες σε μετεμμηνοπαυσιακή φάση, εμφανίζεται ως ουλωτική αλωπεκία στη μετωποβρεγματτική γραμμή των μαλλιών και σχετίζεται με μη ουλωτική αλωπεκία των φρυδιών.

Στρατηγική Αντιμετώπισης

τριχοπτωση-pmi-bannerΗ θεραπευτική αντιμετώπιση του θυλακικού λειχήνα είναι δύσκολη και αποτελεί πρόκληση. Ωστόσο, εάν η σχετική φλεγμονή ελεγχθεί στα πρώιμα στάδιά της, μπορεί να διαφυλαχθούν οι τριχοθυλακικές μονάδες και να καταστεί δυνατή η εκ νέου ανάπτυξη των μαλλιών. Στην καλή θεραπευτική ανταπόκριση περιλαμβάνεται η μείωση των σχετικών συμπτωμάτων ταυτόχρονα με τη σταθεροποίηση της νόσου και την εκ νέου ανάπτυξη κάποιων μαλλιών στην ενεργό περίμετρο της περιοχής με αλωπεκία. Τα από του στόματος αντιισταμινικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο του κνησμού και τα τοπικά κορτικοστεροειδή υψηλής δραστικότητας χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της φλεγμονής στις πρώιμες βλάβες. Οι ενδοβλαβικές ενέσεις με 3–5mg/mL ακετονιδίου της τριαμσινολόνης είναι αποτελεσματικές στις πολύ προχωρημένες βλάβες. Έχει αποδειχθεί ότι τα ρετινοειδή έχουν κάποιο αποτέλεσμα στη θεραπεία του θυλακικού λειχήνα και, επομένως, αποτελούν μια πιθανή εναλλακτική της θεραπείας με κορτικοστεροειδή. Στις επιπλέον θεραπευτικές μεθόδους περιλαμβάνονται τα ανθελονοσιακά φάρμακα και, ειδικότερα, η υδροξυχλωροκίνη. Άλλοι παράγοντες που έχουν αναφερθεί ως χρήσιμοι είναι η κυκλοσπορίνη και η mycophenolate mofetil. Υπάρχει επίσης σκεπτικό ως προς την προσπάθεια χρήσης βιολογικών παραγόντων, (tumor necrosis factor, TNF) για αυτή την πάθηση.